بدرود تا قافِ قیامت

‌یک‌دم، فقط یک دم، حس می‌کنی که در این دنیا تنهایی و برای همیشه تنها باقی خواهی ماند

والتربنیامین

این دوبیتی‌ها[1]  را در وبلاگ می‌گذارم تا تو بخوانی. همة آن‌چه می‌خواستم  وقت رفتن برایت بگویم در این دو بیتی‌ها وجود دارد. هنگامی رفتن فرارسیده، من باید بروم و تو باید بمانی. دیگر هرگز همدیگر را نمی‌بینیم، افسوس!. بی‌تو قصه‌ها به پایان می‌رسد و  البته غصه‌ها هر روز بیش‌تر و بیش‌تر خواهد شد. تو تمام قصه‌هایم بودی، قصه‌های خوب و رنگی زندگیِ من. نمی‌دانم وقتی این دوبیتی‌ها را می‌خوانی چه احساس خواهی داشت. امید وارم باران نبارد. ای یار، ای یگانه‌ترین یار، بدورد تا «قافِ قیامت.»

بنالم تا بنالــد کـوه و کُوهســـــــار

بنالم تا بمیرم از غـــــــم یــــــــــار

بنـــــالـم تا ز قـــبـــــرم نی بر آیه

شــود سـاز تسلّا ی دل یــــــــــار

دو زلفایی تو رَه قیـچی کــــــنم یـار

کابل رفتم دَ خود خرجی کنم یــار

به هر لحظـــــه که در یـادم بیـایی

دَ آو بُلغُو[1] کـده اُوچی[2] کـــــنـــم یــار

از این دل‌های سنگین سنگ بهتــــر

از این نــــا مهربانی جنــگ بهتــــــر

ز تــهــران نا امیــــــــدم ای پری‌روی

بیــــــابان بر من دلتنـگ بـهتــــــــر

[1] این دوبیتی‌ها از کتاب «یک ناوه باران» دوستِ از جان عزیزترم هاشمی انتخاب و اندکی دست‌کاری شده است. به امید روزی که این مجموعه در اختیار همگان قرار گیرد.

[2] بلغو= شستن

[3] نوشیدن

لینک های طلایی :