ناوهای هواپیمابر می توانند با سرعت 35 نات (65 کیلومتر در ساعت) بر روی آب حرکت کنند. این توانایی یعنی رسیدن به منطقه درگیری در عرض چند هفته. البته ایالات متحده در حال حاضر 6 پایگاه در سراسر جهان برای ناوگان ناوهای هواپیمابر خود ایجاد کرده که با هدف واکنش سریع و اعزام ناوها از نزدیک ترین پایگاه به منطقه درگیری مورد استفاده قرار می گیرند. ناو هواپیمابر دارای یک عرشه پروازی برای نشست و برخاست هواپیماها، یک عرشه مستقل برای آشیانه هواپیماها، قسمت فرماندهی و کنترل، سیستم پیش رانشی، سیستم های گوناگون دیگر شامل آب، غذا، سیستم دفع زباله و فاضلاب، سرویس اینترنت بی سیم، رادیو، تلویزیون، چاپ روزنامه داخلی و همچنین بخش اصلی از ناو هواپیمابر است که در داخل آب قرار می گیرد.

بدنه ناو از ورقه های مقاوم و محکم فولاد چند اینچی ساخته شده است که مقاومت فوق العاده یی در برابر آتش سوزی و آسیب دیدگی های ناشی از میدان نبرد دارد. تکیه گاه اصلی سازه یی کشتی از طریق سه تیر افقی در طول بدنه ناو، تیر حامل کشتی به عنوان ستون فقرات ناو، عرشه پروازی و نیز عرشه آشیانه تامین می شود.

بدنه اصلی ناو در زیر آب به صورت قوس دار و نسبتاً باریک است. بخش بالای خط آب به طرف بیرون گسترده می شود تا عرشه پروازی را تشکیل دهد. بخش زیری هم از دو قسمت تشکیل شده است که در واقع دو لایه مجزا بوده که در صورت اصابت اژدر )موشک دریا به دریا( به پوسته بیرونی، پوسته داخلی به عنوان محافظ از درهم شکستن و غرق شدن کشتی جلوگیری می کند. از دهه 50 تاکنون تقریباً همه سوپرناوهای هواپیمابر ایالات متحده به وسیله شرکت «نورث روپ گرومن» واقع در نیوپورت امریکا ساخته شده اند. در فرآیند ساخت این ناوها، برای سادگی ابتدا بخش های مختلف ناو که سوپرلیفت نام دارند ساخته شده و سپس به یکدیگر مونتاژ می شوند. ناوهای هواپیمابر مدرن از حدود 200 سوپرلیفت که هر کدام بین 70 تا 800 تن وزن دارند، ساخته می شوند. آخرین سوپرلیفتی که در مونتاژ نهایی نصب می شود همان عرشه ناو است که 575 تن وزن دارد. در داخل ناوهای هواپیمابر مدرن، چندین رآکتور هسته یی قرار دارد که بخار مورد نیاز برای به حرکت در آوردن توربین و در نتیجه پروانه کشتی را تامین می کنند. قابل ذکر است که قدرت سیستم پیش رانشی یک ناو مدرن بیش از 280 هزار اسب بخار است. همچنین 4 توربین، برق مورد نیاز سیستم های الکتریکی و الکترونیکی ناو را تامین می کنند که شامل سیستم شیرین کننده آب دریا نیز بوده و این سیستم روزانه بیش از 5/1 میلیون لیتر از آب دریا را به آب آشامیدنی تبدیل می کند. برخلاف ناوهای هواپیمابر قدیمی با بویلرهای سوخت فسیلی، ناوهای هواپیمابر مدرن معمولاً تا 18 سال هیچ نیازی به سوخت گیری ندارند. البته رآکتورهای هسته یی هم خطرات خاص خود را دارند و سوخت گیری مجدد ناو فرآیندی است که حدود دو سال به طول می انجامد.

طول عرشه پروازی یا در واقع طول باند ناو به اندازه یی نیست که هواپیماها به طور معمولی از روی آن به هوا بلند شده یا بنشینند. بنابراین هواپیماهای جنگنده نیاز به کمک سیستم های خاصی برای برخاستن و نیز فرود آمدن دارند. برای اینکه پرواز هواپیماهای ناو (هواپیماهای F-14 و

F-18) ساده تر انجام شود، ناو هواپیمابر در خلاف جهت باد و با سرعت زیادی حرکت می کند. با این کار به دلیل عبور جریان های هوا از روی بال، نیروی براندازی بیشتری ایجاد شده و به میزان کمی موجب کاهش سرعت تیک آف هواپیماها می شود. به جریان در آوردن جریان های هوا در راستا و مخالف جهت باند بسیار موثر است ولی برای به پرواز درآوردن هواپیماهای F/A-18 ناکافی است، بنابراین از وسیله دیگری برای شتاب دادن به هواپیماها در مسافت کوتاه استفاده می شود که کاتاپولت (منجنیق) نام دارد. هر ناو هواپیمابر دارای 4 کاتاپولت است. سیستم کاتاپولت که کاملاً با نیروی بخار عمل می کند می تواند سرعت یک جنگنده F-18 20 تنی را در زمانی حدود دو ثانیه از صفر به 300 کیلومتر در ساعت برساند. ضمن اینکه ناوهای هواپیمابر مدرن توانایی به پرواز درآوردن یک هواپیما را در هر 20 ثانیه دارا هستند.