مرا بر آتش سوزان نشاندی و ننشستی

دلم شکستی و رفتی خلاف شرط مودت

به احتیاط رو اکنون که آبگینه شکستی

بنای مهر نهادی که پایدار نماند

مرا به بند ببستی خود از کمند بجستی

عجب مدار که سعدی به یاد دوست بنالد

که عشق موجب شوق است و هم علت مستی