چو آفتاب به شمشیر شعله بر خیزد  

                          سپاه  شب به هزیمت چو دودو بگذرد

عروس خاوری از پرده بر نیامده،چرخ

                  همه جواهر انجم به پای او ریزد

به جز زمرّد رخشنده ی ستاره ی صبح

                  که طوق سازد و بر طاق نصرت آویزد

شب فراق چه پرویزنی بود گردون

                  که ماهتاب به جز گرد غم نمی بیزد

به جان شکوفه ی صبح وطال را نازم

                  که غنچه ی دل از او بشکفد به نام ایزد

به عشقای جوانانه حسرتم،آری

                  چگونه یاد جوانی هوس نیانگیزد

متاع دلبری و حال دل سپردن نیست

                  وگرنه پیر هم از عاشقی نپرهیزد

صفای عشق و محبت گر از جوان یا پیر

                  به مردمی که به نامردی نیامیزد

تو شهریار به بخت و نصیب شو تسلیم

        که مرد راه به بخت و نصیب نستیزد               

لینک های طلایی :