هر قدر که رسوا باشم

هر قدر هم که سیاه باشم

مرا می پذیری،

واین لطف توست که مرا بی خیال کرده...

.: مهربان هستی:. 

 صبح، عهدی می بندم و شام سر به زیر بر می گردم

از دری می روم و از دری می آیم.

همه درها را هم که ببندی، باز می آیم.

همیشه راهی هست به سوی تو...

و تو،  .:مهربان هستی:.

اگر غضبت را می دیدم، حساب آسان بود.

خنده ی توست

 به هنگام توبه من،

که همه چیز را از ذهنم می برد...

در باب معصیت،حضورت را حس نمی کنم !

××××××

روزگاری با خودم می گفتم:

چرا ما را گدایان درب خانه ات خطاب می کنند؟

چقدر زشت که ما گدا باشیم! کثیف و زشت

گدا کسیست که فقیر باشد

تهی،بی چیز و ندار !

حتی همان روزها هم که من این حرفاها را زمزمه می کردم،

تو باز می خندیدی، و مهربان بودی

اینروزها باز هم با خودم فکر می کنم:

چرا گدا خطابمان نکنند؟

کدام صفحه اعمالمان تمیز است و زشت نیست؟

دستانمان که تهیست...درمانده هم  که هستیم

و ندار...

کدام « گدا » را سراغ داری که هم چو تو « بخشنده » ای داشته باشد؟

آری، من گدایم و تو ، مهربان هستی؛ فی کل الاحوال!

لینک های طلایی :