دژ ملکان در سی کیلومتری شرق لالی ، مشرف بر شهر تاریخی بنه وار آسترکی قرار دارد . این منطقه از هزاران سال پیش متعلق به آسترکیها بود تا اینکه بین سالهای 924 تا 1203 هـ ق در زمان حاکمیت ملوک آسترکی و بالاخص در زمان سه تن از خوانین و ملوک قدرتمند آسترکی بین سالهای 924 تا سال 1077 هـ ق یعنی تاج امیر خان آسترکی و پسرش امیر جهانگیر خان و نوه اش خلیل خان آسترکی بر ابهت منطقه افزوده شده با توجه به اینکه منطقه متعلق به طایفه آسترکی بوده کماکان ساختن چنین دژی نیز توسط بزرگان آسترکی صورت گرفته است ، چرا که سردار ظفر بختیار می نویسد که بنه وار متعلق به دودمان و نیاکان میر جهانگیرخان آسترکی می باشد و اینان قبل از سلاطین صفویه نیز امیر الامرای تمام خاک بختیاری بوده اند . اما آنچه مهم است این است که این دژ در زمان خوانین مذکور که در بالا نامبرده شد، مورد استفاده حکومتی قرار گرفت و روایت است که خلیل خان آسترکی مخالفین حکومتی قرار گرفت و روایت است که خلیل خان آسترکی مخالفین حکومت خود و دزدان و راهزنان را در آنجا زندانی می نمود . این دژ نام خود (( ملکان )) را از ملوک آسترکی یدک می کشد و علاوه بر نام ملکان به دژ خلیل خان نیز شهرت دارد .
این دژ در زمان قاجاریه ، مقر اسد خان بهداروند قرار گرفت . و علاوه بر نامهای قبلی ( ملکان و دژ خلیل خان ) به دژ اسد خان نیز مشهور است . اسد خان بهداروند سالها با استفاده از این دژ صعب العبور با قوای فتعلی شاه جنگید و در پای دژ هنوزجای چادر محمد علی میرزای قاجار که برای دستگیری اسد خان آمده بود مشخص و نمایان است .
لایارد انگلیسی دربارة خصوصیات این دژ می نویسد :( دژ ملکان از یک صخره سنگ آهکی تشکیل شده است . محوطة داخل دژ در حدود سه مایل وسعت دارد و اطرافش را قلل مرتفعی به طور عمودی احاطه کرده است و از فاصله ای دور چنین به نظر می رسد که اطرافش را دیوار کشیده اند . در پای دژ معبر شیب دار بسیار تندی است که با چند نفر تفنگچی به خوبی می توان از آن حفاظت نمود . در بالای دژ راهی برای رفت و آمد به دیوانخانه و اصطبل وجود دارد . میهمانان و ارباب رجوع تحت هیچ عنوان اجازه ندارند به بالای دژ بروند . با استفاده از چند پله که به طور ابتدایی در میان سنگ خارا کنده شده و با کمک یک پلة بلند چوبی و گاهی هم با طناب می توان از دژ پائین به دژ بالا راه یافت . دژ پایین دارای یک زمین صاف و مسطح است . در این مکان بقایای چند خانه که با سنگ های بزرگ ساخته شده به چشم می خورد . )(1)
(1) اوستن هنری لایارد ، سفرنامه یا ماجراهای اولیه در ایران ، ترجمه مهراب امیری ( تهران : انتشارات وحید ، 1376 ، چاپ اول ، ص 273 )