خداوند چقدر فیز یکدانها و ریا ضی دانها را دوست دارد زیرا ساده ترین علم نصیب آنها شده است .........نمی دانم جمله از کیست ویا کجا آن را خونده ام .ولی در واقع نوشتن درباره انسانها ونگرش آنها بسیار مشکل است .دوستی گلایه مند بود که چرا بازی درمانی را در یکی از نوشته ها یت جدی نگر فته ای  ؟در حقیقت ما باید به تمام تجربه های بشری احترام بگذاریم اما در مطلب قبلی شاید زبان بیان مناسبی را انتخاب نکردم اما حالا کمی در رابطه با بازی درمانی بیشتر  توضیح میدهم تا سو تفاهم بر طر ف شود

در موا جهه با دیگران ما معمو لا با در نظر گرفتن شواهد و ژست های طرف مقابل عمل اجتماعی خودمان را تنظیم می کنیم مثلا به کودکی اگر لبخند بزنید واکنش او لبخند خواهد بود که این واکنش یک عمل اجتما عی است ویا بارها پیش آمده است که علیرغم علاقه ما دیگری تمایل به ادامه صحبت نشان نمی دهد وما صحبت خود را قطع می کنیم یا خلا صه می کنیم ویا در موقع بروز یک اشتباه کلامی یا در هم کشیدن چهره مخاطب می فهمیم که رفتاری نا بجا داشته ایم بعبارتی در عمل اجتماعی واقعی و رو در رو ما این تجارب را کسب می کنیم یعنی ارتباط اجتماعی با وجود دیگری شکل می یابد

راه دیگری هم هست آنقدر اجتماعی باشید که رفتار و نتیجه عملکرد خود را در ذهن پیش بینی کنید که در رابطه با کودکان خاص چندان مصداق ندارد زیرا تجربه عمل اجتماعی آنها کم است بنا براین چه بازی درمانی ویا گفتا درمانی و...با ید انتظا رات دیگری را بطور عینی ویا ذهنی در حین  آموزش در نظر بگیردتا آموزش جنبه واقعی و کاربردی به خود بگیرد  راه دیگر ندادن برنامه گفتگوست تا ارتباط به طور طبیعی جریان یابد و مربی فقط آن را اصلاح کند و.... تا بعد....

 

لینک های طلایی :