عسل خانوم ما روز به  روز شیرین تر و حرفاش جالب تر می شه. کافیه یه کلمه رو بهش بگی تا دفعه بعدی جواب خودت همون کلمه باشه. بچه ها آینه های خیلی صاف و پاکی هستند که ما به راحتی می تونیم کارها و رفتار خودمون رو در اون ببینیم. کافیه کمی از راه درست منحرف بشیم و اون موقع است که این آینه زلال مثل زنگ خطری آدم رو از کار بد خودش مطلع کنه. به نظر من اگه کسی می خواد در آینده بچه ای داشته باشه البته به شرطی که براش مهم باشه این بچه چی می خواد از آب در بیاد لازمه که از چند سال قبلش شروع کنه به خودسازی و رفع اشکالات رفتاری خودش. این مهم ترین نکته توی تربیت یه بچه است. اینکه خودمون اول درست باشیم. خودمون اول خطا نکنیم و بعد انتظار داشته باشیم که بچه مون هم خوب باشه و کار بدی نکنه. 

اگه کمی کلی تر به قضیه نگاه کنیم توی تمام مراحل زندگی این موضوع محسوسه. آدمای زیادی هستن که خودشونو فراموش می کنن و فقط به نصیحت دیگران مشغولن. درست مثل همون چیزی که توی قران گفته شده. به جای متوجه بودن به رفتارهای خودشون حواسشون به اینه که کی چه کار بدی کرد تا مراقب باشن از کسی گناهی سر نزنه. از قدیم گفتن گناه هیچ کس رو پای کس دیگه نمی نویسن. بنابراین چه لزومی داره ما از خودمون غافل باشیم و مواظب باشیم دیگران اشتباه نکنن.

یه موضوع دیگه اینه که وقتی صحبت از گناه می شه ما فقط یاد حجاب نداشتن و نماز نخوندن و نگاه حرام داشتن و ... مواردی از این دست میفتیم. اگرچه اینها گناهان بزرگی محسوب می شن اما هیچ وقت فکر کردیم که شکستن دل یه آدم دیگه هم گناه بزرگی به حساب میاد؟ پایمال کردن حق دیگری حتی اگه به اندازه سر سوزنی باشه گناهی غیر قابل بخشایشه؟؟ تلف کردن وقت باارزش خودش یه گناه بزرگه و.. و... هزار تا کار دیگه که برای ما خیلی عادیه در حالی که می تونه از بزرگترین گناهان باشه.

لینک های طلایی :