دوباره می‌نویسمت، بدون اینکه بشمرم
بدون اینکه عطرتو، به ذهن خونه بسپُرم

به ناخود آگاه خودم، سری دوباره می‌زنی
بدون اینکه حس کنم، هزار صفحه با منی

چه ساده می‌رسم به تو، همیشه زود باورم
که خواب با تو بودنو، بدون گریه می‌پرم

ترانه‌ساز من شدی، پر از امید و آرزو
چرا سکوت می‌کنی، به جای من خودت بگو

چه ساده می‌بری منو، به انتهای دفترم
درون این ترانه‌ها من از خودم جلوتَرَم

به داد واژه‌ها برس، که عامیانه‌تر بِشَن
ازعاشقونه‌ها بگو، نگاهمو ورق بزن

صدای بی‌صدای من، همیشه خوب نازنین
بیا و بین کاغذا، حضور دستاتو ببین