این روزها، همه چیز به سرعت در حال تغییر است. هر روز پدیده تازهای به جمع دیگر پدیدههای موجود اضافه میشود و اثری اجتناب ناپذیر بر پیکره جوامع بشری بر جای میگذارد. بحثهای هیجانانگیز بیشماری در میان اندیشمندان و محققین و دانشمندان علوم مختلف جریان دارد که نگارش درباره آنها پایانی ندارد و ساعتها میتوان از دقایق و جزئیات هر یک نوشت. آنچه در این مقاله آمده است در شماره 1 مجله شبکه در ایران به چاپ رسیده است.



صدا زد «مایکروسافت»، لطفاً یک فنجان «جاوا» برای پدرت بیار! «پسر» با یک فنجان «چای» وارد شد و گفت: «نتاسکیپ» هنوز از خواب بیدار نشده، مدرسهاش دیر نشود!؟ بفرمایید این هم "جاوا" ... پدر!

پدری نام دو فرزند پسرش را عوض کرده است. او پسر بزرگترش را «مایکروسافت» صدا میزند و به پسر کوچکترش میگوید «نت اسکیپ». مادر بچه ها هم نام مخصوص به خودش را دارد و همگی عادت کرده اند او را «مادر برد» صدا کنند. پدر خود را «مرورگری» میداند که عاشق «جاوا» و «خورشید یا همان SUN » و «پنجره»ها یعنی همان Windows است. او فردی رمانتیک است، در و دیوار خانه اش را با لوگوی شرکتهای مایکروسافت، نت اسکیپ، Cisco و Sun تزئین کرده است و معمولاً پس از مراجعت به خانه، تی شرت هایی به تن میکند که معمولاً روی آنها نوشته شده است :

Please Enter your Password یا This Body is best viewed with MSIE 3.0 or Higher

راستی این خانواده را چه شده است؟ آیا این «اعتیاد» است یا اینکه تنها یک «شوخی» است؟

*** **** ***

این روزها، همه چیز به سرعت در حال تغییر است. هر روز پدیده تازهای به جمع دیگر پدیده های موجود اضافه میشود و اثری اجتناب ناپذیر بر پیکره جوامع بشری بر جای میگذارد. بحثهای هیجانانگیز بیشماری در میان اندیشمندان و محققین و دانشمندان علوم مختلف جریان دارد که نگارش درباره آنها پایانی ندارد و ساعتها میتوان از دقایق و جزئیات هر یک نوشت و آنها را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. در بین آنهایی که در این عصر ارتباطات و اطلاعات با کامپیوتر در ارتباط هستند، هر روز و شاید هر دقیقه و ثانیه بحث و موضوع تازهای بوجود می آید، که برای تداوم زندگی بشر، آگاهی و اطلاع از آن برای تداوم «اندیشه» امری حقیقتاً اجتناب ناپذیر می نماید و این امر حتی آن گروه از متخصصین و کارشناسانی که در رابطه مستقیم با کامپیوتر نیستند را نیز شامل میشود.

شاید بتوان گفت آنچه در بالا به آن اشاره کردم، یک پدیده جدید است. پدیده ای که هنوز بسیاری از روانشناسان نمی دانند آن را چه بنامند. شاید شما هم این روزها، در مطبوعات و رسانه ها عنوانی شبیه به عنوان این مقاله را دیده یا شنیده باشید. اما هسته اصلی این مقاله، روشن ساختن این واقعیت است که پدیده «اعتیاد اینترنتی» آنقدرها که در مطبوعات و رسانه بزرگ شده است جدی نیست! حقیقت این است که در حال حاضر خبر اتصال و ارتباط با شبکه های اطلاعرسانی و بزرگراههای اطلاعاتی، داغ ترین عناوین خبری از دنیای فن آوری را به خود اختصاص داده است. درست است که در مورد استفاده از اینترنت و وب، همه به هیجان آمده اند و درست است که عده ای از افراد ساعات بسیاری را صرف آن میکنند، اما آیا این واقعاً یک نوع «اعتیاد» جدید است که گریبان انسان را گرفته است ؟ آیا نوع دیگری از «اعتیاد» است که «روان» بشر را مورد تاخت و تاز و هجوم قرار داده است؟ در میان روانشناسان، بر سر این موضوع، هنوز اختلاف نظرهایی دیده میشود، اما بیشتر آن را یک «اختلال» میدانند تا «اعتیاد» و اگر بخواهند حالت اعتیادآور آن را مطرح کنند می گویند این موضوع یک «اختلال اعتیادآور» است. آنها معتقدند که بسیاری از افراد، پیش از اینکه اینترنت وارد زندگیشان بشود، از کامپیوتر تا سر حد افراط استفاده می کردند و به زبانی، به کامپیوتر معتاد بوده اند. برخی چنان به کامپیوتر و برنامه های نرم افزاری خود دل بسته اند که حتی به اینترنت و وجود آن اهمیت نمی دهند. پس شاید بایستی این پدیده را به نوعی «اعتیاد به کامپیوتر» بنامیم. اما بهتر است تند نرویم، پیش از اینکه کامپیوترها به چهارچوب خانه و کاشانه مردم وارد شوند، تلویزیون، ویدئو و بازیهای تلویزیونی بخش بسیاری از اوقات مردم را پر کرده بودند. راستی، آیا همین «تلفن» که از لحاظ موضوعات مربوط به فن آوری، شکل پیشرفته ای از ارتباطات است و شاید در طبقه بندیها در شاخه «ارتباطات بواسطه کامپیوتر CMC » قرار گیرد وسیله و ابزاری نیست که بتوان معتاد به آن شد؟! در آیندهای نه چندان دور ـ که قسمت عمدهای از مسیر آن را طی کرده ایم ـ تلفن، کامپیوتر، فنآوری رادیو و تلویزیون، ویدیو و ماهواره ها و شاید بعدها ماشین لباسشویی و یخچال و ... همه و همه در یک «غول بی شاخ و دم» که او هم بسیار اعتیادآور است ادغام شوند و آنوقت چگونه میتوان از شر آن خلاصی یافت؟

در اینجا، شاید بهتر آن باشد که درباره یک نوع اعتیاد دیگر سخن بگوییم. اعتیادی که دیگر «ماده»اش «اینترنت»، «رادیو»، «تلویزیون» و «تلفن» و ... نیست. شاید بهتر باشد، در این واپسین روزهای قرن بیستم، در آستانه قرن بعدی، از اعتیاد به قلمروهای تازه ای سخن بگوییم که بشر با دست خودش ساخته است و یا خواهد ساخت.

اجازه دهید از «اعتیاد به سایبراسپیس» بگوییم، به قلمروهایی مجازی که با استفاده از علم مهندسی کامپیوتر بوجود آمده اند. در این طبقه بندی گسترده تر، امور را از سطحی بالاتر می بینیم و موضوعات را در جای خود خیلی دقیقتر و با موشکافی بیشتر مورد تجزیه و تحلیل قرار میدهیم. بین زیر شاخه ها و زیرطبقه های این طبقه بندی مسلماً میتوان خطوط متمایز کنندهای رسم کرد و آنجاست که دیگر، موضوعات را با هم قاطی نمیکنیم. از این سطح اگر نگاه کنیم، دیگر چیزی به نام «اعتیاد به اینترنت» نمی بینیم. از اینجا، بین آن کودک دبستان نرفته ای که در خانه، قسمت عمده ای از وقتش را صرف کشتن «دشمنان مجازی» و «هیولاهای غول پیکر» میکند و کودک همسن و سال دیگری که برای فراگیری زبان انگلیسی ده بار سی دی «آموزش زبان» را از اول اجرا می کند تفاوت خواهیم گذاشت. از اینجا، بین آن نوجوانی که در مدرسه، پشت کامپیوتر سرگرم بازی است و از اینترنت به عنوان سرگرمی استفاده میکند و آن خانم خانه داری که حاضر است سالی هفتصد هزار تومان برای استفاده از اینترنت به «یک ISP» بدهد تا از آخرین شیوه های تربیت فرزندانش مطلع شود تفاوتهای فاحشی نمایان است. همین خانم خانه دار مسلماً با مهندسی که در شرکت، از اینترنت برای اطلاع از آخرین دستاوردهای علمی و فنی دانشگاههای سراسر جهان استفاده میکند فرق دارد. هریک از این افراد شاید ساعتها از وقت روزانه خود را صرف کامپیوتر و اینترنت نماید. برخی از آنها فقط به دنبال تفریح و سرگرمی اند و برخی دیگر برای پاسخگویی به یک نیاز.

«اعتیاد به سایبراسپیس» شاید بتواند برخی از نیازهای اجتماعی افراد را برآورده سازد. آدمی که کمرو و خجالتی است و نمیتواند در محیط های واقعی، ارتباطات اجتماعی و مستحکمی را با سایرین برقرارکند، در خانه، مدرسه، دانشگاه یا محل کار، - پشت دستگاه کامپیوتر خود- به محیط و قلمروهای مجازی روی می آورد تا بدون کوچکترین احساس خجالت، وارد «اتاق گفتگویی Chat Room » شود، سلامی به حاضرین ـ افراد غریبهای که هیچگاه آنها را ندیده است ـ ارسال کند و ساعتی با آنها به گفتگو بپردازد. «اعتیاد به سایبراسپیس» شاید جنبه ای از «اعتیاد به کار» Workaholism باشد و شاید هم در نهایت، اصلاً وجود نداشته باشد و ما آن را بی جهت تا به این حد جدی می گیریم.

حقیقت این است که رسانه ها و مطبوعات خیلی به موضوع اعتیاد به «اینترنت و سایبراسپیس» پرداخته اند. شاید این امر فقط به این خاطر است که موضوع اینترنت و شبکه های اطلاع رسانی و مالتی مدیا، موضوعاتی داغ و جدید هستند. اما باید توجه داشت که این امر می تواند موجب بروز اختلال در جنبه های دیگری از «روان» انسان شود. آیا باید افرادی که از کامپیوتر چیزی نمی دانند و حتی یک بار هم به اینترنت متصل نشده اند را تا این حد نگران ساخت؟

اینترنت، دریای عظیمی است از اطلاعات، شاهراه و بزرگراهی است برای ارتباط دادن میلیونها انسان، با فرهنگها، زبانها و سلیقه های گوناگون و متنوع. اگر اینترنت این است، اگر این شبکه شبکه ها، ابزاری است برای فراگیری بیشتر، آموزش بیشتر، خلاقیت و نوآوری های بیشتر، پس چرا از اعتیاد به «اینترنت»، همیشه برداشتهایی منفی داریم؟ اگر از جنبه های مثبت، آن نگاه کنیم، اگر وسعت دیدمان را بازتر کنیم، دریچه های بازتری بر ما گشوده خواهد شد که پیش از آن، شاید تجربه اش نکرده ایم. شاید وقت خود را صرف عادات بیهوده دیگری کرده ایم که فرصت این تجربه های جدید را به خود نداده ایم.

در بررسیهایی که توسط محققین و پژوهشگران به عمل آمده است، در جوامع غربی از افرادی سخن به میان آمده است که گفته اند: «به خاطر اینترنت، مرا از مدرسه بیرون کردند!» ، «چون به اینترنت معتاد شده بودم، همسرم از من طلاق گرفت.»، «کارم را به خاطر اینترنت از دست دادم، چرا که بیشتر اوقات کاری ام را صرف خواندن مجلات ورزشی کرده بودم.» اگر افرادی از این دست پیدا می شوند که نتوانسته اند با برنامه ریزی و مدیریت صحیح، از وقت خود به نحو شایسته استفاده کنند و در برابر امیال خود ضعیف عمل کرده اند، نباید تمامی تقصیرها را بر گردن «اینترنت» ـ این فرانکشتاین جوان ساخت بشر ـ انداخت. در مورد سایر اعتیاد ها، یک گفته کاملاً صدق میکند و آن این است که بین شور و شوق «طبیعی» و تمایلات «غیر طبیعی» خط جداکنندهای وجود دارد. بشر در طول سالها، به زندگی بر روی این کره خاک عادت کرده است، اعتیاد او کاشتن و داشتن و برداشتن است، آیا زمین بد است؟ آیا چون از دل خاک، «خشخاش» به عمل میآید، خاک را باید از بین برد؟

اعتیاد میتواند «سالم» باشد، میتواند «ناسالم» باشد. اگر از انجام یک بازی یا سرگرمی لذت می برید و خودتان را شیفته آن می یابید، دوست دارید ساعتها از وقت خود را صرف آن کنید، این ممکن است به خاطر آن باشد که از انجام آن سرگرمی، چیزی آموخته باشید و «خلاقیت» شما را شکوفا کرده باشد. اگر بازی یا سرگرمی سالمی بتواند شما را به دیگران «نشان دهد» و تصویر واضحی از «خود» واقعی شما را بر پرده ذهنتان ترسیم کند، آیا صرف ساعاتی از شبانه روز به آن بازی اعتیادی است که مثل اعتیاد به «قمار»، ویران کننده است ؟ حتی در برخی از عادات و اعتیادهای «ناسالم» نیز می توان مشخصه های «مثبتی» را تشخیص داد. کسی که به خاطر اینترنت، کارش را از دست داده است، درست مثل کسی است که سر میز قمار، زندگی اش را باخته است. این افراد را دچار یک نوع «اعتیاد پاتولوژیک واقعی» می دانیم. در این نوع موارد اعتیاد، «بدی» از «خوبی» پیشی می گیرد و موجب می شود که افراد نتوانند در «دنیای واقعی» خود درست عمل کنند و به همین جهت، از خود علائم و اختلالاتی را بروز میدهند که موجب بالا رفتن آمار طلاق، اخراج از مدرسه، اخراج از کار، خشونت، اذیت و آزارهای خیابانی، مزاحمت های تلفنی و ... می شود!

در مورد اعتیاد، تقریباً می توان گفت که همه چیز میتواند هدف قرار گیرد و بشر ذاتاً میتواند به هر چیزی عادت کند. مواد مخدر، دارو، خوردن، خوابیدن، ورزش کردن، قمار، ولخرجی، سکس، کار کردن و هر چیز دیگری که بتوانید نامی از آن را به ادامه این فهرست اضافه کنید، بالاخره در جامعه افرادی را خواهید یافت که به آن معتاد شده اند و بخشی از زندگی خود را صرف آن کرده اند.

لینک های طلایی :

آداب حفظ دندان تا 70 سالگی
گفتگو با دکتر محمدرضا خامی، متخصص دندان پزشکی اجتماعی در بسیاری از کشورهای پیشرفته بسیاری از افراد حتی در سنین سالمندی دندان‌های طبیعی خود را در دهانشان دارند چون دراین کشورها فرهنگ پیشگیری از بیماری‌ها به خوبی جا افتاده است. با دکتر محمد رضا خامی، متخصص سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی، دراین‌باره به گفتگو نشسته‌ایم:

لینک های طلایی :

غذاهایی که شکم شما را آب می کنند

*قطع مصرف هله هوله
دکـتر ""لزلی بونسی"" از دانشگاه پترزبورگ، بخش پزشکی اظــهار می دارد: ""بسیاری از آبنبات ها و اسنک ها شامل گـلیسـیرین و شــکر بالایی هسـتند. در معده به طور کامل هضم نمی شوند و این امر سبب می شود که شکم شما نفخ کند.""

بقیه در ادامه مطلب

لینک های طلایی :

تابان خواجه نصیری


«کار از راه دور» چیست؟ آیا می‌توان تعریفی از آن داشته باشیم؟ از آنجا که اخیراً این سوال و سوالات مشابه از سوی برخی از اعضای خبرنامه‌هایم مطرح شده است، لازم دیدم در مقاله‌ای دیگر به موضوع «کار از راه دور» و مطالبی در خصوص آن بپردازم.



حتماً شما نیز با من هم عقیده‌اید که «کار از راه دور»، این مقوله‌ای که رسماً بیش از 30 سال است که در ذهن فعالانش در سرتاسر جهان چرخ می‌زند، موضوعی نیست که بخواهیم از آن بی‌تفاوت بگذریم و در عین حال، موضوعی هم نیست که مربوط به «آینده» باشد، «کار از راه دور» یا Telecommuting یک واقعیت کنونی یا به عبارت دیگر واقعیتی مربوط به زمان «حال» است.

افراد، در همین لحظه که من مشغول به نگارش این متن هستم، در کشورهای مختلف، اکثراً در ایالات متحده امریکا و بعضاً در کشورهای اروپایی، شرق آسیا و اقیانوسیه (استرالیا و نیوزلند)، «کار از راه دور» را به عنوان راه حل یا گزینه‌ای برای «پول درآوردن» انتخاب کرده‌اند. ما برای ارائه یک تعریف ساده از «کار از راه دور» کافی است بگوییم که این فعالیت در حقیقت حرکت دادن «کار» به سمت و سوی «کارمند» است به جای اینکه «کارمند» به طرف «کار» یا محل «کار» حرکت کند.

حدود 30 سال پیش در امریکا، کارهایی که امکان انجام آنها با تلفن میسر بود (مثل دادن مشاوره یا پاسخگویی تلفن و ...) به عنوان «کار از راه دور» شناخته شد و از همان زمان در سطوح ایالتی و محلی، امریکایی ها شروع کردند به وضع کردن قوانینی مرتبط با آن و در عین حال، تشویق مردم به روی آوردن به آن، ضمن اطلاع یافتن از اصول و قواعد و قوانین و رعایت کردن آنها. 10 سال پیش از این، «کار از راه دور» به صورت سنتی به این معنا بود که کارمندان از خانه‌هایشان با استفاده از کامپیوتر و مودم‌های ابتدایی آن زمان به شبکه‌های کامپیوتری شرکت متصل شوند. اما امروزه «کار از راه دور» معنا و مفهوم وسیعتری یافته است و هر کسی که تمام یا بخشی از کارش را در خانه انجام دهد در واقع «کار» را «از راه دور» انجام داده است. این می‌تواند کارهای کامپیوتری یا تلفنی باشد، اما امروزه، «کار از راه دور» تحقیق و مطالعه، کارهای طراحی، تحلیل داده‌ها و اطلاعات، ارائه مشاوره‌های عمومی یا تخصصی و حتی آموزش را نیز در بر می‌گیرد. تعریف دیگری از «کار از راه دور» به همین سادگی است که شخصی بتواند از جایی خارج از فضا و محیط‌های رسمی کار، کار را انجام دهد. از سوی دیگر، عده‌ای از افراد به اشتباه فکر می‌کنند که افرادی که «کار از راه دور» انجام می‌دهند ضرورتاً باید جزو افرادی باشند که برای خودشان کسب و کاری دارند و فقط در این صورت است که چون کسب و کار خودشان را دارند می‌توانند از راه دور کارهایشان را انجام دهند. اما، چنین نیست، یعنی اصلاً اینطور نیست.

افراد بسیاری می‌توانند کارهایشان را از خانه و یا در «مراکز کار از راه دور» از راه دور انجام دهند و روزانه به تعداد این افراد نیز اضافه می‌شود، اما کار انجام شده، کسب و کار شخصی‌شان نیست، بلکه برای شرکت یا فرد دیگری کار می‌کنند و مثل هر کار دیگری، مزد و حقوق خودشان را طبق توافقی که با «کارفرما» داشته‌اند دریافت می‌کنند.

«کار از راه دور» مزایای بسیاری دارد. یکی از مهمترین آنها این است که شما زمان کمتری به کار اختصاص می‌دهید و به همین جهت می‌توانید زمان بیشتری را به خانواده‌تان اختصاص دهید. ببینید، فرض می‌کنیم که فاصله‌ی «کارمند» از «کار» چیزی حدود 30 دقیقه باشد (و معمولاً نیز چنین هست و در برخی موارد، مثلاً در همین تهران خودمان، این فواصل تا یک ساعت و نیم نیز می‌رسد با توجه به شلوغی و ترافیک بالای خیابانها و بزرگراهها) یک رفت و آمد به محل کار یعنی یک (تا سه) ساعت زمان و وقتی که «کار»ی انجام نشده است و در واقع تلف (که به آن اصطلاحاً می‌گویند Dead Time) شده است. حال در نظر بگیریم که این فرد در هفته 5 روز کار می‌کند (یا باید سر کارش حضور داشته باشد) این یعنی 5 (تا 15) ساعت وقت تلف شده. با «کار از راه دور» ما می‌توانیم این وقت را به خانواده اختصاص دهیم، می‌توانیم به کار روی پروژه دیگری بپردازیم، می‌توانیم ورزش کنیم، کتاب بخوانیم،‌ تحقیق کنیم و ... -

از دیگر مزایای کار از راه دور، می‌توانیم به کاهش مصرف سوخت بنزین، کاهش آلودگی هوا و پس انداز کردن مقدار قابل توجهی پول که پیش از این باید برای رفت و آمد هزینه می‌شد اشاره کنیم. از آنجا که محیط کار برای کار فراهم آمده است (اگر فرض کنیم که در خانه کار می‌کنیم) شما به هنگام کار می‌توانید برنامه‌ریزی کنید تا از آرامش لازم به هنگام کار نیز برخوردار باشید، این موضوع خیلی اهمیت دارد چرا که درصد تمرکز شما روی کار بالا می‌رود و همین موجب می‌شود که کار بهتری را (قطعاً در زمان کمتری) انجام دهید و این دقیقاً کاری یا انجام کاری هوشمندانه است. شاید خانمهایی که الان این مطلب مرا می‌خوانند بگویند تابان چه می‌گویی، مگر با کارها و وظایف کاری خودمان در خانه و رسیدن به امور بچه‌ها و غذا پختن و غیره، می‌توانیم در خانه کاری (کاری که مربوط به بیرون از خانه است) انجام دهیم؟ این سوال خوبی است و من یادم می‌آید که هفت هشت سال پیش، ترجمه‌ی مقاله‌ای که دقیقاً در این زمینه نوشته شده بود در مجله «شبکه» منتشر شد. این مقاله را در شماره یک یا دو مجله «شبکه» می‌توانید بیابید (مجله شبکه 4-6905080 - 021) در آن مقاله مشکلات کار از راه دور برای خانمها مطرح شده است که آن زمان برایم بسیار جالب بود و البته هنوز هم هست و فکر می‌کنم که خواندنش می‌تواند مفید باشد.

لینک های طلایی :

طبیعت آزاد اینترنت که در آن اطلاعات بدون هیچ قید و بندی در دسترس همگان قرار می گیرد، عواقب و اثرات بسیار نامطلوبی را در جامعه بر جای گذاشته است. هم اکنون سایت هایی وجود دارند که مضامین و محتواهای آنها مغایر با شئونات اخلاقی و عرف اجتماعی هستند و یا دارای تصاویر و مباحث بسیار نامناسبی هستند. اما خوشبختانه سایت های مزبور به صورت مستقیم در معرض دید کاربران قرار ندارند و کاربران برای بازدید از این سایت ها باید کمی کنکاش کرده و به جستجو بپردازند.
در هر صورت همین قدر که این گونه اطلاعات به راحتی قابل جستجو هستند و هر کسی (حتی کودکان) با کمی تلاش می توانند به منابع آن دسترسی یابند، کافیست که والدین را از وجود و در دسترس بودن اینترنت، ناراحت و نگران کند. هر چند قوانین خاصی برای ارایه Online این مضامین، وضع شده است. اما کافی نخواهد بود. به عبارتی تنها با به کار بردن نرم افزارهای خاصی می توان به والدین اطمینان داد که فرزندان آنها محتواهای غیر اخلاقی را نخواهند دید. هم اکنون، نرم افزارهایی نظیر Surtwach، Cyber Nanny و Cyberpatrol می توانند در این زمینه کمک مؤثری ارائه دهند. این نرم افزارها، محتویات سایت ها را کنترل می کنند و مانع برقراری ارتباط کودکان با سایت های نامناسب می شوند. در حال حاضر سرویس های Online نظیر CompuServe، America Online و Prodigy، به روش های مختلفی مانع از دسترسی افراد به محتواهای نامناسب در اینترنت می شوند. بعضی از این برنامه ها، به والدین امکان می دهند که به طور کامل از تماس کودکان خود با اینترنت، اتاق های گفتگو و گروههای خبری جلوگیری کنند.
پلت فرم PICS (پلت فرم گزینش محتویات اینترنت)، امکان کنترل و تعیین نوع محتوایی که کودکان می توانند به آنها دسترسی داشته باشند را به والدین می دهد. این پلت فرم،‌ تکنولوژی استانداردی را توسعه داده که به والدین امکان رتبه بندی سایت های مناسب را می دهند.
علاوه بر والدین، شرکت ها نیز به واسطه نرم افزارهای مزبور می توانند از منابعی که کارمندانشان از طریق شبکه به آنها دسترسی دارند، آگاه شوند. مدیران شرکت ها معتقدند که دیدن صحنه های محرک باعث می شود که آرامش روحی کارمندان آنها به هم بریزد. از این گذشته، اغلب شرکت ها دوست ندارند که کارمندانشان از وقت اداری شرکت برای دیدن چنین سایت هایی استفاده کنند. لذا در بسیاری از شرکت ها، به جای این که نرم افزارهای کنترل کننده محتوا بر روی کامپیوتر هر یک از کارمندان نصب شود، بر روی سرور نصب خواهد شد تا بدین ترتیب تمام ترافیک اینترنتی شرکت کنترل شود.

لینک های طلایی :

دوستان عزیز از این پس نوشته های مرا در وبلاگ دیگرم با نام روزنوشته های یک معلم بخوانید.

آدرس:

alisaeedi.blogfa.com

لینک های طلایی :

نگاه کلی

• کلمه بهداشت روانی چقدر برای شما آشناست؟
  
• چه ارتباطی بین بهداشت روانی و اختلالات روانی وجود دارد؟
  
• چگونه می‌توانیم بهداشت روانی خود را حفظ کرده یا بهبود ببخشیم؟
  

واژه بهداشت (Health) و سلامتی همیشه انسان را در طول تاریخ به خود مشغول کرده است. تدوین برنامه‌های تربیتی – بهداشتی برای حفظ سلامتی و مطالعه ، جلوگیری و درمان بیماریها نمونه‌ای از این اقدامات بشری است. بهداشت در یک تقسیم کلی به دو نوع "بهداشت جسمی" و "بهداشت روانی" تقسیم می‌شود. ولی آنها همپوشی‌های زیادی را با هم دارند (بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند).

بهداشت روانی از آن جهت که رابطه مستقیمی با "عملکرد فردی – اجتماعی" و آسیب‌های روانی – اجتماعی" دارد، از اهمیت زیادی برخوردار است و این اهمیت باعث تدوین و اجرای برنامه‌های متعدد بهداشت روانی در سه بعد " پیشگیری ، درمان و توانبخشی" می‌شود این سه بعد در برگیرنده تمام اهداف و فعالیت‌های بهداشت روانی است.

تعاریف بهداشت روانی

تعریف سازمان بهداشت جهانی

سازمان بهداشت جهانی ، بهداشت روانی را اینگونه تعریف می‌کند: "بهداشت روانی در درون مفهوم کلی بهداشت قرار دارد و بهداشت یعنی توانایی کامل برای ایفای نقش‌های روانی و جسمی ، بهداشت به معنای نبود بیماری یا عقب ماندگی نیست."

تعریف انجمن بهداشت روانی کانادا

انجمن بهداشت روانی کانادا در یک دید جامع بهداشت روانی را در سه قسمت "نگرش‌های مربوط به خود ، نگرش‌های مربوط به دیگران و نگرش‌های مربو به زندگی" تعریف می‌کند. از نظر این انجمن بهداشت روانی یعنی : "توانایی سازگاری با دیدگاههای خود ، دیگران و رویارویی با مشکلات روزمره زندگی."

عوامل موثر بربهداشت روانی

بهداشت روانی افراد متاثر از عوامل متعددی است، اگر چه این عوامل به صورت جداگانه مورد مطالعه قرار می‌گیرند ولی در واقع این موضو ع چند وجهی متاثر از یکدیگر است. بدین معنی که افراد به علت شرایط محیطی یا عوامل فردی تعادل و آرامش روحی شان دچار تغییراتی می‌شود و هر چه شدت این عوامل زیادتر باشد، تاثیر و تهدیدش بیشتر خواهد بود. عواملی همچون : "عدم برآورده شدن نیازهای اولیه، ناکامی، استرس، یادگیری، مسائل اجتماعی و رسانه های جمعی و... از عمده ترین تاثیرگذاران بر بهداشت روانی هستند.

ابعاد بهداشت روانی

پیشگیری نوع اول (Primary Prevention)

هدف این نوع از بهداشت روانی ممانعت از شروع یک بیماری یا اختلال است، "با حذف عوامل کلی کاهش عوامل خطرساز ، تقویت مقاومت افراد ، دخالت در فرایند اختلال" بدست می‌آید." برنامه‌های آموزش بهداشت روانی (نظیر آموزش والدین برای تربیت کودکان ، آموزش تاثیرات مصرف الکل و مواد و...)، برنامه‌های بالا بردن کارایی و توان افراد (نظیر برنامه‌های تقویتی برای کودکان محروم) ، ایجاد سیستم‌های حمایت اجتماعی (نظیر بیمه‌های درمانی ، ایجاد و حمایت از گروه‌های محلی و اجتماعی حمایت کننده از افراد مبتلا)" نمونه‌های پیشگیری نوع اول می‌باشد.

پیشگیری نوع دوم (Secondary Prevention)

هدف اقدامات این بعد از برنامه بهداشت روانی ، شناخت به موقع و درمان فوری و مناسب اختلال (یا بیماری) است. تمام نظریه‌ها و اقدامات درمانی نظیر "دارو درمانی ، رفتار درمانی ، شناخت درمانی ، گروه درمانی ، روانکاوی و ..." در غالب این بعد از بهداشت روانی قرار می‌گیرد.

پیشگیری نوع سوم

هدف این بعد از بهداشت روانی ، بازگرداندن و حفظ تمام یا قسمتی از توانایی‌های از دست رفته فرد به علت اختلال (یا بیماری) است، تا فرد بتواند به گونه‌ای مفید و سازنده به زندگی "خانوادگی ، اجتماعی و شغلی" خود باز گردد. در واقع برنامه‌های این بعد با "توانبخشی" (Rehabilitation) افراد و جلوگیری از بازگشت مجدد اختلال (یا بیماری) در فرد و حفظ و پیشبرد سلامت ایجاد شده توسط درمان ، سروکار داشته ، اقدامات قبلی را تکمیل می‌کند.

چشم انداز بحث

موضوع بهداشت روانی و تامین آن برای "مردم ، سازمانها و دولتها" بسیار مهم است، چرا که با کارایی فردی و اجتماعی افراد و در کنار آن با پیشرفت‌های "علمی ، صنعتی و..." جامعه گره خورده است. امروزه اکثر کشورها منابع زیادی را برای بهبود بهداشت روانی جامعه صرف می‌کنند و در کنار آن با تدوین برنامه‌های جامع از "سازمان‌ها و منابع محلی – اجتماعی" نیز استفاده می‌کنند. متاسفانه ایران از این حرکت جامعه بشری به دور مانده است.

بطوری که افراد و بیماران دچار مشکلات روحی از ابتدایی‌ترین حق خود یعنی بیمه خدمات درمانی بهداشتی محروم هستند و تاکنون هیچگونه نشانه و حرکت موثری که نشان دهنده اهمیت بهداشت و سلامتی این افراد باشد در دولت دیده نشده است. در واقع افراد و بیماران دچار "مشکلات روحی – روانی" افراد "فراموش شده" در ایران هستند.


لینک های طلایی :