سلام.
وارد ماه شعبان شدیم. چیزی به ماه رمضان باقی نمانده.

می خواستم اعیاد شعبانیه رو به همه ی دوستان عزیز خواننده که لطف می کنن و گاهی به کلبه ی حقیرانه ی من سر می زنن، تبریک بگم. مخصوصا ولادت امام زمان رو. انشاالله روزی برسه که با حضور سبز خود امام زمان، بتونیم ولادتشون رو جشن بگیریم.

به امید و انتظار اون روز.


لینک های طلایی :

دخترم با تو سخن می گویم


گوش کن ، با تو سخن می گویم


زندگی در نگهم گلزاریست


و تو با قامت چون نیلوفر


شاخه پر گل این گلزاری


من در اندام تو یک خرمن گل می بینم


گل گیسو ، گل لب ها ، گل لبخند شباب


من به چشمان تو گلهای فراوان دیدم


گل عفت ، گل صد رنگ امید


گل فردای بزرگ


گل فردای سپید



می خرامی و تو را می نگرم


چشم تو آینه روشن دنیای من است


تو همان خرد نهالی که چنین بالیدی


راست چون شاخه سر سبز ، برومند شدی


همچو پُر غنچه درختی ، همه لبخند شدی




دیده بگشای و در اندیشه گل چینان باش


همه گلچین گل امروزند


همه هستی سوزند


کس به فردای گل باغ نمی اندیشد


آنکه گِرد همه گلها به هوس می چرخد


بلبل عاشق نیست


بلکه گلچینِ سیه کرداری است


که سراسیمه دوَد در پی گلهای لطیف


تا یکی لحظه به چنگ آرد و ریزد بر خاک


دست او دشمن باغ است و نگاهش ناپاک




تو گل شادابی


به ره باد مرو


غافل از باد مشو


ای گل صد پر من


با تو در پرده سخن می گویم


گل چو پژمرده شود ، جای ندارد در باغ


گل پژمرده نخندد بر شاخ

کس نگیرد زگل مرده سراغ…



دخترم ، … با تو سخن می گویم


عشق دیدار تو بر گردن من زنجیری است


و تو چون قطعه الماس درشتی کمیاب


گردن آویز بر این زنجیری


تا نگهبان تو باشم ز حرامی در شب


بر خود از درد نپیچم همه روز


دیده از خواب بپوشم همه شام




دخترم ، گوهر من


گوهرم ، دختر من


تو که تک گوهر دنیای منی،


دل به لبخند حرامی مسپار


دزد را دوست مخوان


چشم امید بر ابلیس مدار


دیو خویان پلیدی که سلیمان رویند ،


همه گوهر شکنند


دیو ، کی ارزش گوهر داند


نه خردمند بود ،


آنکه اهریمن را ،


از سر جهل ، سلیمان خواند



دخترم ، ای همه هستی من


تو چراغی ، تو چراغ همه شبهای منی


به ره باد مرو


تو گلی ، دسته گلی ، صد رنگی




تو یکی گوهر تابنده بی مانندی


خویش را خوار مبین




آری ای دخترکم


ای سراپا الماس


از حرامی بهراس


قیمت خود مشکن


قدر خود را بشناس


قدر خود را بشناس




پیش گلچین منشین





تو یکی گوهر تابنده بی مانندی


خویش را خوار مبین





آری ای دخترکم


ای سراپا الماس


از حرامی بهراس


قیمت خود مشکن


قدر خود را بشناس


قدر خود را بشناس


لینک های طلایی :

یکی از دوستان از فرنگ برگشته ی من می گفت اونجا ایرانی ها خیلی راحت قابل تشخیصند! یکی از این نظر که نظم ندارن! هرجا می ری، تنها ایرانی ها هستن که به نظم و توی صف ایستادن و نوبت و این چیزا اهمیتی نمی دن!! توی فرودگاه تنها گروهی که به صف نمی ایستن ایرانی ها هستن و ...
دوم اینکه از سایر مردم پر رنگ و آب ترن!!! می گفت اونجا اصلا کسی برای توی خیابون اومدن، آرایش خاص نمی کنه! آرایشهای غلیظ مال زن های فاسدشونه!! که اونا هم خیلی کم دیده می شن و در جاهای خاصی هستن. می گفت برای رفتن به دانشگاه، اصلا آدم روش نمی شه که لباس باز بپوشه یا آرایش کنه. یه لباس پوشیده ی ساده و فقط تمیز بودن کافیه!! سر کار که می رن، لباس ها همه ساده و بدون آرایش. مثلا کت و دامن بلند رسمی. خلاصه اونجا هر چیزی جای خودش رو داره و هر کاری در موقع خودش انجام می شه.
اگرچه اونها به چیزایی که ما عقیده داریم معتقد نیستن، اما حداقل اختلاطی بین مکان ها و جایگاه ها نیست! اگه فساد در جامعه شون زیاده، فسادخونه هم زیاد دارن!!!! می خوام بگم حداقل برای رفتن به مکانی مثل دانشگاه یک ساعت زودتر پا نمی شن و دو سه لایه کرم پودر و چند رنگ خط چشم و رژ لب و رژ گونه بمالن و برن دانشگاه! حداقل هر کاری در زمان خودش و جای خودشه! ما اینجا قیافه هایی رو می بینیم که متاسفانه و متاسفانه اگه توی چنان محیطهایی رفت و آمد کنن .. بخشین که این حرفو می زنم ولی به عنوان یه زن بد دیده می شن! چرا؟؟؟؟؟
کشور ما در حالی نام اسلامی بودن رو به یدک می کشه که متاسفانه مردم آن نتوانسته اند واقعیت اسلام رو درک و اون رو در زندگی خود پیاده کنند. این جای بسی تاسف داره که مردم ما اهل فکر کردن، اهل نظم، رعایت حقوق دیگران، وقت شناسی، و خیلی از سفارشات وسیع دیگر اسلام نیستن. در حالی که حضرت علی (ع) نظم رو بلافاصله بعد از تقوا به ما توصیه کرده ان!! چقدر به توصیه های پیشوای خودمان اهمیت داده ایم؟؟؟
چرا به راحتی نام اسلام رو با کارهای بد و زشتمون لکه دار می کنیم؟

چرا نمی خوایم بفهمیم که زندگی خوب کردن مستلزم یه سری وقت شناسی هاست که دقیقا باید رعایت بشن. ما باید بدونیم که کجا باید چطوری رفتار کنیم و کدام رفتار ، خوب و کدام مضره!

اگه اینقدر حواسمون توی مد!! و توی مارک لباس و آرایش فلان مدل و غیره نبود و جایگاه هر چیزی رو به درستی می شناختیم، اینقدر الان عقب مانده و بیچاره نبودیم. به جاش هزاران چیز مفید دیگه بود که می تونست فکر جوان های ما رو به خودش مشغول کنه که هزار تا فایده به خودمون و جامعه مون برسونه. ما کی می خوایم کمی از خواب بیدار بشیم و متضرر دنیا و آخرت نباشیم.
اونا اگه آخرت ندارن، حداقل دنیا رو دارن. ما که نه دنیا رو داریم و نه آخرت!! کی گفته که زندگی ابدی آخرت ربطی به زندگی دنیای ما نداره!! اتفاقا داره که می خوام بگم اون زندگی هم ادامه ی همین ماجراست. پس باید بدونیم که نحوه ی زندگی ما در اینجا هرچه هست، ادامه اش هم در اون دنیا هست!! چطور ممکنه کسی اینجا توی لجن و زشتی و هزار تا بدی زندگی کنه و یهو بره توی بهشت!! مکانی که نهایت نظم و آرامش و زیبایی در اون وجود داره.... بدخلقی و بی حرمتی به دیگران و بد دهنی در اون جایی نداره ...

منظورم از این حرفا این نیست که کورکورانه بگیم پس هر کاری که اونطرفی ها می کنن درست و منطقیه! منظورم اینه که ما به عنوان یه انسان باید قدرت تعقل داشته باشیم و از هزاران رفتار و کردار در دنیا بتونیم درست ترین ها رو انتخاب کنیم و نتیجه ها رو ببینیم و بعد به مرحله اجرا بذاریم. خدا می دونه چند بار لغت "افلا یعقلون" توی قران تکرار شده!!! "افلا تتفکرون" چطور؟؟؟

آیا ما فکر هم می کنیم؟؟!! صرفا یه کارهایی که به ما دیکته شده رو انجام می دیم، چند تا دعای مفاتیح و یه نماز سرسری هم می خونیم و بعد منتظر بهشت خدا می شینیم!! آیا کار بدون تعقل و تفکر، اونقدر ارزش داره که بهاش زندگی کردن در مکانی چون بهشت باشه؟ زندگی ای که بی برو برگرد همه مون آرزوشو داریم. حتی توی همین دنیا!!
امیدوارم قبل از اینکه فرصت ها مون رو از دست بدیم، به خودمون بیاییم. بجنبیم و یه فکری به حال خودمون بکنیم. ما به کجا می خوایم برسیم؟؟



لینک های طلایی :

امروز روز اول ماه رمضونه. امیدوارم که این بهترین ماه خدا، برای همه ی عزیزان ماه سراسر برکت و خوبی باشه.

تا حالا عسل دیدین که نمکی باشه؟ من هر روز دارم می بینمش! نمی دونم! همه ی بچه ها نمکی هستن. شایدم عسل چون بچه ی خودمه، این همه کارهاش به نظرم شیرین یا نمکی یا هر مزه ای که دوست دارین اسمشو بذارین!! میاد. حرف زدنش، تفکراتش، کارهایی که توی بازی هاش می کنه، همه برام جذاب و جالبن. گاهی چنان فکرای قشنگی به ذهنش می رسه که من از خودم خجالت می کشم با این هیکل گنده ام!!

با اینکه بار سنگینی از درسها توی این هفته و هفته ی آینده روی دوشمه، اما دلم نیومد ننویسم و شایدم بعضی از خواننده های خوب وبلاگم بیان و ببینن که مطلب ننوشتم، دلگیر بشن. به هر حال من فقط برای دل خودم نمی نویسم. بلکه برای همه ی اونایی که دوستشون دارم می نویسم. مثل اینکه دارم با همه شون حرف می زنم یا چیزی رو براشون تعریف می کنم، یا نظراتم رو می گم و اونها با صبوری تمام حرفای منو گوش می دن! اگه دوست داشتن بخونن و لذت ببرن.

یه روز عسل داشت بازی می کرد. چند تا از خونه سازی هاشو گذاشته بود توی کامیونش. یه لگوی دوتایی آبی به عنوان بابا، که پشت فرمون نشسته بود، یه لگوی دوتایی قرمز به عنوان مامان که کنار دست بابا نشسته بود و یه لگوی یه دونه ایی آبی روشن به عنوان بچه شون (که در واقع خودش بود!). اگه تو دنیای ما آدم بزرگا، خیلی چیزا از دیدمون پنهان می مونه و خیلی وقتا به رنگهای زیبایی که وجود دارن، حتی نگاه هم نمی کنیم، رنگ ها در بازی های بچه ها هرکدوم مفهومی دارن.

خلاصه بچه رو گذاشت توی بار کامیون و رفت کنار میز تلویزیون پارک کرد. بعد هم بچه رو با مامان و باباش پیاده کرد بغل میز. گفت اینجا پارکه! ببین آوردیمت پارک؟! بعد مامان و بابا را سوار ماشین کرد. بچه موند! یهو با صدای ملتمسانه ای گفت بابا!! من بابامو می خوام. بعد رو به یه شخص سومی گفت این باباشو می خواد! خلاصه من که خیلی خندیدم. آخه همینطور که کامینوش می رفت، داشت این حرفا رو می زد. بعد مامان و بابا برگشتن و بچه رو سوار کردن. تو دنیای بچه ها، حتی با کامیون هم می شه رفت گردش و تفریح!!! توی دنیای بچه ها، مامان و بابا همه کس بچه و نجات دهنده ی اون هستن.

راستی برای ما آدم بزرگا چه کسی همیشه رشته ی نجات ماست؟ ما چه شرایطی رو برای خوشبخت بودن می پسندیم؟ آیا واقعا احساس خوشبختی تنها در شرایطی که همه چیز مهیا باشه و هیچ کم و کسری وجود نداشته باشه، هنر به حساب میاد؟ به عقیده ی من در هر شرایط و لحظه ای یک انسان می تونه این حس خوشبختی رو درون خودش داشته باشه.
زندگی ما، دقیقا تمامی درون ماست.


لینک های طلایی :

خداوند چقدر فیز یکدانها و ریا ضی دانها را دوست دارد زیرا ساده ترین علم نصیب آنها شده است .........نمی دانم جمله از کیست ویا کجا آن را خونده ام .ولی در واقع نوشتن درباره انسانها ونگرش آنها بسیار مشکل است .دوستی گلایه مند بود که چرا بازی درمانی را در یکی از نوشته ها یت جدی نگر فته ای  ؟در حقیقت ما باید به تمام تجربه های بشری احترام بگذاریم اما در مطلب قبلی شاید زبان بیان مناسبی را انتخاب نکردم اما حالا کمی در رابطه با بازی درمانی بیشتر  توضیح میدهم تا سو تفاهم بر طر ف شود

در موا جهه با دیگران ما معمو لا با در نظر گرفتن شواهد و ژست های طرف مقابل عمل اجتماعی خودمان را تنظیم می کنیم مثلا به کودکی اگر لبخند بزنید واکنش او لبخند خواهد بود که این واکنش یک عمل اجتما عی است ویا بارها پیش آمده است که علیرغم علاقه ما دیگری تمایل به ادامه صحبت نشان نمی دهد وما صحبت خود را قطع می کنیم یا خلا صه می کنیم ویا در موقع بروز یک اشتباه کلامی یا در هم کشیدن چهره مخاطب می فهمیم که رفتاری نا بجا داشته ایم بعبارتی در عمل اجتماعی واقعی و رو در رو ما این تجارب را کسب می کنیم یعنی ارتباط اجتماعی با وجود دیگری شکل می یابد

راه دیگری هم هست آنقدر اجتماعی باشید که رفتار و نتیجه عملکرد خود را در ذهن پیش بینی کنید که در رابطه با کودکان خاص چندان مصداق ندارد زیرا تجربه عمل اجتماعی آنها کم است بنا براین چه بازی درمانی ویا گفتا درمانی و...با ید انتظا رات دیگری را بطور عینی ویا ذهنی در حین  آموزش در نظر بگیردتا آموزش جنبه واقعی و کاربردی به خود بگیرد  راه دیگر ندادن برنامه گفتگوست تا ارتباط به طور طبیعی جریان یابد و مربی فقط آن را اصلاح کند و.... تا بعد....

 

لینک های طلایی :

هستم اگر میروم      گر نروم نیستم

لینک های طلایی :

در این سرابچه

آیا زورق تشنگی است

آنچه مرا به سوی شما می راند

یا خود شما

زمزمه شما ست

شاملو

فقط این بار را اختصاصی تصمیم دارم برای دوست بسیار کوچکم یک خاطره به یادگار بگذارم...آری شاید سال 74 یا شاید بیشتر بود من در یک مدرسه ای که بچه ها بیشتر از خانواده هایی کم درامد مشغول به کار بودم  روز معلم نز دیک بود و من به   خاطر آنکه والدین دچار دردسر نشوند آوردن حتی یک شاخه گل را هم ممنوع کردم  یک روز که شاید 13 اردیبهشت بود رضا پس از ورود من به کلاس با لبخندی که تمام صورتش را پو شا نده بود به من نگاه کرد وبدون مکث یک پلاستیک سفید را نشانم داد و گفت :بیا روزت مبارک .اگر قبول می کردم شاید بچه های دیگر هم مجبور می شدند چیزی باخودشان بیاورند برای همین تصمیم گرفتم در لحظه آخر آن هم به سختی بپذیرم پس گفتم :نه من قبلا گفته بودم  نیازی نیست.زنگ بعد رضا سر کلاس نیا مده بود اما کیفش بود با شتاب به حیاط مدرسه را نگاه کردم ولی نبود بیرون درب بزرگ مدرسه بعداز یک فضای خالی خا کی کنار یک درخت کاج نشسته بود با عصبا نیت به طرفش رفتم  تا آمدم  چیزی بگویم دیدم از فرط ریختن اشک  چشمهایش  قرمز شده بود و آن کادو را مانند یک شیئ مقدس به سینه می فشرد وقتی به رضا گفتم باشه خیلی ممنون انگار دنیا را بهش دادند تا مدتها سر خوشانه با خود می خندید...این موضوع برای همیشه در ذهن من حک شد الان نمی دانم او کجاست ؟  رضا باکت شلواری تیره و چروک و با لبخندی بر لب ....

لینک های طلایی :